در حالی این سطرها را می‌نگارم که می‌دانم ابراز مجرد عیب‌های افکار و افراد پنجره‌ای است که مُشرِف بر دو خانه است: نصیحت و سرزنش… و در بسیاری از این تلاشها آثار تبعیتِ پنهان است که نفس را بی‌آنکه بداند با خود می‌برد. اما من چیزی را نمی‌نویسم مگر با آگاهی از فرجامش و کنار نمی‌گذارم مگر با کنار گذاشتن کامل طَمَع نفس و هوس از خیر آن، اگرچه دیگران را به سویش مایل یابم. با این حال خود را مکلف نمی‌سازم مگر به آنچه در توانم هست و کسی را مکلف به آنچه نوشته‌ام نمی‌سازم مگر آنکه راه پاسخ را برایش هموار کرده باشم چرا که سهولت راه و هموار ساختنش حقی است برای خواننده بر عهدۀ نویسنده، اما پای رفتن و سلامتش وظیفۀ خواننده است، اگر بخواهد وارد این راه می‌شود و اگر نخواهد خیر. اگر بخواهد می‌تواند این مسیر را ترک گوید و راه دور و دراز را بهانه کند، از این رو آنکه سینه سالم ندارد به هدف این کتاب دست نیازد، چرا که طبعها ضعیف است و پابند بسیار.
از مقدمۀ کتاب
هنوز بررسیای ثبت نشده است.